Na de dag van gister was het vandaag tijd om de boel even recht te zetten. Ik had geen ernstige verwondingen over gehouden aan mijn val (alleen een paar krassen op mijn arm) en met een setje Look Keo pedalen die Pieter nog bij zich had, een opgelapt wiel en een rechtgezette shifter stond ik weer aan de start voor een nieuwe proef: het klimcriterium van Ovre Aerdal. We moesten eerst 30 km criterium rijden op een lastig en nat rondje van 1,2 kilometer. Daarna ging er een hek open en moesten we een col van 10 km van ongeveer 8% gemiddeld op. Voor de start zijn Max, Taeke-Piet en ik de klim nog opgereden met de auto om de boel te verkennen. Conclusie: In het begin was de klim heel steil, in het midden was hij ook heel steil, en op het eind was hij gewoon steil!
Toen de wedstrijd vrij gegeven werd was het gelijk weer een grote partij demarrages. Ik had toch een beetje de schrik gekregen van gister waardoor ik mezelf niet goed van voren kon houden. Het werd een beetje meefietsen in de groep en proberen een beetje op te schuiven maar echt risico's nemen durfde ik niet. Dit ook omdat het wegdek nog best nat was en de Noren reden alsof het 100% droog was, dus elke bocht links en rechts mensen eruit remmen en dergelijke. Op het eind kon ik een beetje opschuiven waardoor ik bij de eerste 15 aan de klim kon beginnen. Er werd gelijk gas gegeven waardoor het peloton in stukjes uiteen brak. Ik kon mezelf voorin handhaven samen met Taeke-Piet en nog ongeveer 15 anderen. Daarna werd er tempo gemaakt door de mannen van Rietumu bank die duidelijk zeer sterk waren. Ik besloot me niet gek te laten maken en zo lang mogelijk te volgen. Na een kilometer of 4 zag ik dat de mannen van Rietumu nog wel wat over hadden en voelde ik dat mijn eigen benen leeg begonnen te lopen. Toen na 5 kilometer er een tussensprint was trok de gele-trui drager vol door en ik moest op dat moment voor de eerste keer passen. Na de tussensprint liet de gele trui zich weer inlopen en kon ik weer aanhaken bij de groep. Na de derde tunnel werd er echter weer tempo gemaakt en ik besloot op dat moment om niet te forceren en mijn eigen tempo te gaan rijden. Langzaam zag ik ongeveer negen man bij mij weg rijden, met daarbij de nog steeds mee kunnende Taeke-Piet. Ik reed met een man of 4 achter de kopgroep en het was nog ongeveer vier kilometer klimmen. Ik wist dat het steilste gedeelte wel ongeveer geweest was en dat het nu gewoon een kwestie was van zo lang mogelijk tempo rijden. Na een kilometer ongeveer kwamen er een paar ploegleiders tussen rijden waar enkele mannen handig gebruik van maakten om aan de auto te gaan hangen bergop. Ik dacht bij mezelf: Dat kan ik ook doen. Maar ik bedacht me ook dat de jury misschien iets sneller geneigd is om een buitenlander uit koers te nemen dan een Noor van een groot nationaal team (Joker-Bianchi onder andere) en toen besloot ik om dan maar op eigen kracht door te rijden. Ik telde de mannen voor mij, dat waren er 12 en achterom zag ik in de verste verte niemand dus ik dacht: Tandje lichter schakelen, eigen tempo rijden en dan gewoon 13de worden. Uiteindelijk finishte ik op ongeveer 2 minuten van de winnaar. Hiermee was ik zeker niet ontevreden want 2 minuutjes op een klim van 10 kilometer is niet veel! Taeke-Piet werd tiende omdat hij op het eind nog voorbij gesprint werd door de mannen die de halve klim aan de auto gehangen hebben. Smetje dat de jury hier niet tegen optrad maar soms is het niet anders en moet je gewoon maar tevreden zijn met zoals het is. Frank werd uiteindelijk 15de op een driekwart minuut achter mij, Sierd en Pieter finishten op geruime afstand in hun eigen tempo.

Klik hier om naar het verslag van dag 4 te gaan →